İmâm Şâfiî Hazretleri’nin hocası Muhammed Ut­bî -rahmetullâhi aleyh- an­la­tı­yor: “Rasûlullâh (s.a.v)’in kabr-i şe­rîf­le­ri ya­nın­da otu­ru­yor­dum. Der­ken bir be­de­vî ge­le­rek: “–Se­lâm sa­na ey Al­lâh’ın Ra­sû­lü! Ben Al­lâh Te­âlâ’nın;

 İmâm Şâfiî Hazretleri’nin hocası Muhammed Ut­bî -rahmetullâhi aleyh- an­la­tı­yor:

“Rasûlullâh (s.a.v)’in kabr-i şe­rîf­le­ri ya­nın­da otu­ru­yor­dum. Der­ken bir be­de­vî ge­le­rek:

“–Se­lâm sa­na ey Al­lâh’ın Ra­sû­lü! Ben Al­lâh Te­âlâ’nın;

وَمَٓا اَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ اِلَّا لِيُطَاعَ بِاِذْنِ اللّٰهِۜ وَلَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُٓوا اَنْفُسَهُمْ جَٓاؤُ۫كَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوَّابًا رَح۪يمًا

«Biz her peygamberi -Allah’ın izniyle- ancak kendisine itaat edilmesi için gönderdik. Eğer on­lar, ken­di­le­ri­ne zul­met­tik­le­ri za­man sa­na ge­lip de Al­lâh’tan mağ­fi­ret di­le­se­ler ve Ra­sûl de on­lar için mağ­fi­ret ta­le­bin­de bu­lun­say­dı, Al­lâh’ı çok af­fe­di­ci ve merhametli bu­lur­lar­dı.» (Ni­sâ, 64) bu­yur­du­ğu­nu işit­tim. İş­te gü­nah­la­rım­dan tev­be edip mağ­fi­ret di­le­ye­rek ve be­nim için Rab­bi­me şe­fa­at­te bu­lun­ma­nı is­te­ye­rek sa­na gel­dim.” de­di.

Son­ra iç­li bir şi­ir oku­du:

يَا خَيْرَ مَنْ دُفِنَتْ بِالْقَاعِ أَعْظُمُهُ فَطَابَ مِنْ طِيْبِهِنَّ الْقَاعُ وَالْأَكَمُ

نَفْسِي الْفِدَاءُ لِقَبْرٍ أنتَ سَاكِنُهُ فِيهِ الْعَفَافُ وَفِيهِ الْجُودُ وَالْكَرَمُ

(أَنْتَ الشَّفِيعُ الَّذِي تُرْجَى شَفَاعَتُهُ عَلَى الصِّرَاطِ إِذَا مَا زَلَّتِ الْقَدَمُ

وَصَاحِبَاكَ فَلَا أَنْسَاهُمَا أَبَدًا مِنِّي السَّلَامُ عَلَيْكُمْ مَا جَرَى الْقَلَمُ)

“Ey toprakta yatanların en hayırlısı, Senin mübarek vücûdun ile tüm ovalar ve dağlar şeref kazandı.

Senin bulunduğun kabre benim canım feda olsun, Ki o kabirdedir iffet, cömertlik ve kerem.

(Sen, Sırat üzerinde ayakların kaydığı zaman şefaati ümid edilen bir şefaatçisin.

Yanındaki iki arkadaşını da aslâ unutamam. Kalem yazdığı müddetçe hepinizin üzerine benden selâm olsun.)”

Bu şiiri okuyan bedevî ora­dan ay­rıl­dı. O es­nâ­da ba­na bir uy­ku bas­tı. Rü­yam­da Rasûlullâh (s.a.v)’i gör­düm. Ba­na:

“–Ey Ut­bî! Be­de­vî­ye ye­tiş ve Al­lâh’ın onu ba­ğış­la­dı­ğı­nı ken­di­si­ne müj­de­le!” bu­yur­du. (İbn-i Ke­sîr, Tef­sîr, I, 532 [Ni­sâ, 64]; İmam Nevevî, Ezkâr, I, 448, Îzâh, s. 454. Bkz. Beyhakî, Şuab, VI, 60/3880)

Bu şiir, şu anda Efendimiz (s.a.v)’in hücre-i saâdetlerinin kıble tarafındaki iki sütunda yazılıdır.