RESÛLULLAH (S.A.V.)’İN İRTİHÂLİYLE SOLAN AĞAÇ Ümmü Ma’bedin kız kardeşinin oğlu Hind’den, o da Ümmü Ma’bed’den şöyle nakletmiştir: Resûlullah (s.a.v.)

 RESÛLULLAH (S.A.V.)’İN İRTİHÂLİYLE SOLAN AĞAÇ

Ümmü Ma’bedin kız kardeşinin oğlu Hind’den, o da

Ümmü Ma’bed’den şöyle nakletmiştir: Resûlullah (s.a.v.)

çadırıma uğradı. Gece çadırımda istirâhat edip, uyudu.

Uyanınca su istedi. Mübarek ellerini yıkadı ve ağzını

çalkalayıp, suyunu çadırımın yanında bulunan bir dikenin

dibine döktü. Sabahleyin baktık ki, oradan büyük bir

ağaç yetişmiş. Kocaman meyveler vermişti. Meyvelerin

kokusu amber gibi, tadı şeker gibi idi. O meyveleri aç

kimse yese doyar, susuz kimse yese suya kanar, hasta

olan yese sıhhate kavuşurdu. Üzüntülü kimse yese neşelenirdi.

O ağacın yaprağından yiyen deve ve koyunlar

hesapsız süt verirdi.

Biz o ağacın adını mübarek ağaç koymuştuk. Çevredeki

kabileler, hastaları için onun meyvelerinden istemeye

gelirlerdi. Bir seher vaktinde o ağacı yemişleri dökülmüş,

yaprakları küçülmüş bir halde gördüm. Çok korktum

ve üzüldüm. Bir de işittim ki, Resûlullah’ın (s.a.v.) vefât

haberi geldi. Bu hadiseden sonra, aradan otuz sene

geçti. Yine bir sabah vakti dışarı çıkıp baktım ki, o ağaç

kökünden budaklarına kadar diken halini almış, meyveleri

yere dökülmüştü. Hazret-i Ali’nin (a.s.) şehid edildiği

haberini işittik. Bu hadiseden sonra o ağaç artık meyve

vermedi. Fakat yapraklarından faydalanıyorduk. Bir gün

baktım ki ağacın içinden halis kan akıyordu. Yaprakları

solmuştu. Üzüntülü bir halde otururken, Hazret-i Hüseyin

(r.a.) şehit edildi diye haber getirdiler. Ondan sonra o

ağaç kökünden kurudu ve belirsiz oldu.

(Molla Cami, Şevahid-ün Nübüvve, s.127, 128)