Ebu Cehil bir gün avucuna taş parçaları saklayıp Peygamber Efendimiz Sâllallahu Aleyhi Vesellem'e; “Eğer gerçekten peygambersen avucumdakilerin ne olduğunu söyle” dedi. Cevap, Allah'ın Rasulü Sâllallahu Aleyhi Vesellem'den bir soru ile gelir: “Ben mi avucundakilerin ne olduğunu söyleyeyim, onlar mı benim kim olduğumu söylesinler?” Taşlar vecde gelir daveti duyunca haykırırlar aşk ile " La ilahe illallah Muhammedü'r-Rasûlullah"der. Cehaletin babasının avucu yangın yeri ama kalbi taş kesilmiş nasipsizin. Avucundaki taşları öfke ile yere çarpar, yine iman etmez. Arifler derler ki; " Taşlar o anda zikretmeye başlamadı, onlar daim o zikir ile meşgûldüler. Allah o an kulağından perdeyi kaldırdı da Ebu Cehil işitmeye başladı. Ağaçların zikrini duysaydı insan, kalbi dayanamaz patlardı demişti bir gün bir kâlp sahibi. Duymak, kâlbi olanların işi demek ki. " Allahım seni her daim zikreden Kullarından eyle bizleri.