Birgün Allah Rasulu Sallallahu Aleyhi ve Sellem efendimiz, EbuBekir RadıyAllahu anh efendimizin kulağına; -Keşke yapabilseydim, keşke yapabilseydim.. Diye fısıldar. EbuBekir RadıyAllahu anh ise telaşla; -Anam babam sana feda olsun, söyle Ey Allah'ın Rasulu nedir bu hemen yapalım! Dediğinde Efendimiz; -Ben (nafile) namaza dursaydım da, anam babam yahut ikisinden biri "Muhammed, Muhammed" diye seslenseydi. Bende "Efendim Annem, efendim Babam" diyebilseydim. Buyurmuştur. Düşünebiliyor musunuz? Koskoca kainatın efendisi, yer gök ehli hizmetinde ancak yüreğinde ki yara bir kez olsun "annem" diyebilmek. İşte bizler böyle bir dünya da "anne" nimeti ile nimetlendirildiğimizi dahi farkedemiyoruz. Dilese dağlar altın ve gümüş olup peşinden yürüyecek olan o kutlu Peygamber "anne" kelimesini söylemeye hasret gitti bu dünyadan. Rabbim haklarını ödeyebilmeyi, onları memnun ederek ahirete gitmeyi bizlere nasip etsin.

 Ahmed bin Hanbel hazretlerinin oğlu diyor ki:

- Babam zindandan çıktıktan sonra sürekli bir sarhoşa dua edip duruyordu. Sordum, baba kimdir bu adam? Niye bir sarhoşa dua ediyorsun?

Babam dedi ki:

“Evladım! İşkence günlerimde Allah beni bir sarhoş ile destekledi ve dayanma gücü verdi. Ellerim, ayaklarım zincirli, hücremden kırbaçlanmaya götürülürken birisi eteğimden çekti. Baktım, yere yıkılmış sarhoş bir mahkûm.

Bana dedi ki: “Bana bak İmam! Ben bu beldenin en büyük ayyaşıyım. İçki ve günah uğrunda tam 18 bin kırbaç yedim, inat ettim yine de bu batıl davamdan dönmedim. Sen ise Müslümanların imamısın. Sakın ola kırbaç yediğinde hak davandan ve söylediklerinden vaz geçmeyesin!” dedi.

“Evladım! Nice âlim dostlarım bana vazgeçtim de kurtul derken, o sarhoş bana direnişi ve mücadeleyi nasihat etti. İşkence altında o sarhoşun sözleri beni dimdik tuttu. Allah ondan razı olsun, hidayet versin…

Âmin.........