Hayvan dövüştürmek zulümdür, insanlık dışıdır, günahtır. Bu, hayvana sıkıntı verir, yaralar, tâciz eder. Hayvan dövüştürülmek için, güreştirilmek için, birbirine ezdirilmek için, sadist duygularımızı tatmin etmek için beslenmez. Böyle hayvanlar yarın Mahkeme-i Kübra’da sahibinden şikâyetçi olurlar. Asr-ı Saadet’te böyle bir deve, sahibinden Rasûlullah Efendimize (s.a.v) şikâyetçi olmuştu. Ebû Hüreyre (r.a.) anlatıyor: “Bir gün bir deve bir bağda kızdı, vahşîleşti. Yanına kimseyi sokmuyor, herkese hücum ediyordu. Devenin yanına Rasûl-i Ekrem (s.a.v.) girince, deve geldi, ikrâmen secde etti ve Efendimiz’in (s.a.v) yanında sakinleşerek ıhtı. Fahr-i Kâinat Efendimiz (s.a.v.), deveye yularını takarken deve dedi ki: ‘Beni çok meşakkatli şeylerde çalıştırdılar. Şimdi de beni kesmek istiyorlar. Onun için kızdım!’ Âlemlere Rahmet Efendimiz (s.a.v.) deve sahibine, ‘Böyle midir?’ diye sordu. Deve sahibi mahcubiyetle hatasını itiraf eyledi.” [Müslim, Sahih, 1, 268] Devenin anlattıklarını kabul ve tasdik etti. Hâsılı, hayvanlar dilsizdirler, bu tamam; ama hakkı-hukuku da bilmez değillerdir, bunu da hatırdan çıkartmamak lazım.

 

Mehmet Bey